حليم باغي| شاعري

حليم باغي

اڙي شهرِ جانان!

   ♫شفيع فقير جي آواز ۾  ٻڌڻ لاءِ ھتي ڪلڪ ڪريو

اڙي شهرِ جانان، ڪي تو کي سنڀارون،
ته شاعر جون گذريون، هتي پنج بهارون.
هي جوڌن جي سينن جا فراخ رستا،
هي يوڪلپٽس جيون نه کٽندڙ قطارون،
هي تنهنجي گلين ۾، اسان جا حوالا،
هي تنهنجي پٽن تي اسان جون پچارون.

هتي ٻن دلين جي به ڌڙڪن هئي گونجي،
هيون جل پريءَ ڪنهن جھڪايون نهارون.
اڃان ڪجھه نه بدليو آهي اڙي دل!
تصور ۾ اڀرن ٿيون ساڳيون پڪارون .

هي وک وک تي منهنجي پياريءَ جا پاڇا
۽ دڳ دڳ تي آنچل سندس جون اُڏارون
اٿلندڙ اکين ۾ ڪنهن چاهت جي پوڄا
۽ پنبڻين ۾ اٽڪيل ڪي سجدا سپارون4.

۽ هن جي هلڻ ۾ هئي سارنگ جي رم جھم
کلڻ ۾ ته ميران جي سرندي جيون تارون
ڇڙيون ۽ اسان کي ڪري ويون ويراڳي
”او بلما5! ڪنهيا6! ڪي اٻلا7 جيون سارون“

اڃان ڀي ته ساڳي ئي آ فارميسي
سپر هاءِ وي لڳ هو پيليون ديوارون
صبح پهريان ڪرڻا جھٽي سنڌالاجي
هوائن ۾ مهڪن گلابن جيون ڏارون

اُتر واءُ آڻي ٿو گينڊي تي جوڀن
ڪري ماڪ ڏاڙهون پنن تي پسارون
چڪائي وجھن چاڪ ٿا سارا مارڳ
وري ڪنهن لنگهه تان سڏن هن جيون سارون

نه مٽجي سگھيون سي ته دل جي پٽيءَ تان
ڪنهن شرميليءَ وينگس جون چُڪندڙ نهارون
نه ڀلجي سگهيس هن جي گونگي ڪلپنا
نه وسري سگھيس هن جيءَ اک جون الارون

تصور ۾ اڀري اچن ٿا سي ڏينهڙا
جڏهن هن جي چوٽيءَ مان ڦٽيون ٻه ڌارون
نه اُڪليل محبت جا رنگين جذبا
نه سليل تنهن چاهت جون ڳجهيون ميارون

اڃان ڀي ته هردو اسان جو ڇِلن ٿيون
نه پوري ٿيل پيار جون سي پچارون
”سو اڙي شهر دلدار، تنهنجي دڳن تي
ڪا سفيد ڪپڙن سان ايندي ته هوندي.“

۽ هوءَ اپسرائن جي ٽولي جي راڻي
ڏسي تو کي اداس ٿيندي ته هوندي.

اکيون به باندي رڳون به باندي، پرين ڪجي ڇا تنهنجو شهر آ

♫ سرمد جي آواز ۾ ٻڌڻ جي لاءِ ھتي ڪلڪ ڪريو

اکيون به باندي رڳون به باندي، پرين ڪجي ڇا تنهنجو شهر آ،
چپن جي رڦڻي هتي جرم آ، اکين جي کينچل هتي ڏمر آ.

اها وکن ۾ ڍرائي ڇو ڇو؟، اڃان ته تنهنجي چري وهي آ،
رکين جي پيرا رتيون ٿي ڏونگر ، پٿر به تنهنجي اڳيان پتر آ.

اهي ته طوفان وڌيا پيا وڌندا، هينئر ته مانجھي هنيان نه هاريو،
سڌن سان ساگر سڪا نه ڪڏهن، گھرڻ سان گھٽبي نه ڪا لهر آ.

لڦن جي لالي ڀري ترين ۾، گسن جي مٽي ڌري اکين ۾،
هلي هلي بس ٿڪي پياسين، گھڻو ٻڌايو اڃان سفر آ.

ڪلين مان اکتا هڏين ۾ پيٺا، هڏين مان نڪتل جگر تي بيٺا،
والله! غضب ٿو ڪرين وڍيندڙ! اڃان به چئين ٿو گٿي نظر آ.

ڪرين پيو سو ڀلين ڪندو رهه، پڇاڻا ڇا جا؟ وراڻا ڇا جا؟
گھڙي جي آئي پڇي به وٺبو، اڃان ته توکي وڏي ڳهر آ.

اسان جا هي وڍ اسان جو پورهيو، اسان ته تن من سنڌوءَ تان واريو،
اڏيون اجاريو آڙاهه ٻاريو، اسان جو نينهن ڀي اڃان نٺر آ.

اسان ته سَنڌ سَنڌ زخم سٺاسين، اسان لُٽياسين اسان ڪُٺاسين،
طبيب ڪن ڇا؟ حڪيم ڪن ڇا؟ اسان جي جندڙي سڄي زهر آ.

تنهنجي اکين ۾ اداسي ڇا جي؟ اڙي او شاعر! اڙي او باغي!
اڃان ته ڪوڙين ڪليون به کلنديون سنڌوءَ جي مٽي نه ٿي ڪلر آ.

جي جيون تو ۾ سنڌ نه آ، پوءِ منهنجي تو کان دوري آ

♫ سرمد جي آواز ۾ ٻڌڻ جي لاءِ ھتي ڪلڪ ڪريو

جي جيون تو ۾ سنڌ نه آ، پوءِ منهنجي تو کان دوري آ،
هي جيون جيون آهي ڇا، ڪٿ جيل زهر ڪٿ سوري آ.

هن ڪاڪ منڊل کي ڊاهيندي ڪنهن آس نگر جا ساٽ سٽيون،
اُس کان ته اجھو ئي گھرجي ٿو، سنسار تپندڙ کوري آ.

هن ڪوڙ قلعي جو ڀرم ٽٽو سڀ سانگ رچاءِ به سمجھون ٿا،
تو ٺوري ٺاهي آڏ رکي، مون ڪالهه جا ڍونڍي ٻوري آ.

ڏاڍو ڏاڍو ڪريو ڇو؟ ڇا لاءِ ڊڄان مان سمجھان پيو،
جي ڏاڍو اڪ جي ماکي آ، پوءِ ڪهڙي باغ جي موري آ.

قاتل جي هٿ ۾ لرزش آ، خنجر به سنڀالي ڪير ڀلا،
هي منهنجي خون جو تقدس ٿيو، جلاد جي لئه مجبوري آ

اڄ ڌرتيءَ ماءُ جي ڳل لڳي هر باغيءَ پئي ٿي هيئن چيو
مان ڪسجان تنهنجي راهن ۾، منظوري آ منظوري آ۔۔۔

ڄڻ نظر لڳي ويئي هن گھر جي بهارن کي، 

♫سرمد جي آواز ۾ ٻڌڻ جي لاءِ ھتي ڪلڪ ڪريو

ڄڻ نظر لڳي ويئي هن گھر جي بهارن کي،
ڪو نانگ سراپي ويو نت نينهن نظارن کي.

هن راهه تي جي رميا رولاڪ ئي سمجھن ٿا،
ڳري رات مٿن گذري سا ساک ستارن کي.

نت نيريءَ سانجھيءَ جو اڄ روهه ۾ رڻ جھڻ آ،
ڪو سانگ کان ڪيئن روڪي ڪونجن جي قطارن کي.

هوءَ ڇوليءَ ڇوليءَ ساڻ هڪ ناءُ رواني ٿي،
چنڊ چمندو اڄ ناکئا ڪينجھر جي ڪنارن کي.

ڪنهن چڳَ جي ڪڙي کلندي ڪنهن چَپَ تي مُشڪ مڙندي،
ڀورا! نه اجايو ڄاڻ رت جي ته اوڇارن کي.

بادل به هٽي ويندا پڻ باک ڦُٽي پوندي،
تون مرڪ ڇنڊي منهن تان کڻ ڪارن وارن کي.

جيئنداسين ڀري جڳ لئه جيئڻ جا جتن ڏيندي،
مئاسين ته ڏئي ڇڏبا هي روڳ هزارن کي.

رت ديس تنهنجي راهه ۾ ڦڙو ڦڙو ٿي وهي وڃي

♫  سرمد جي آواز ۾ ٻڌڻ جي لاءِ ھتي ڪلڪ ڪريو

رت ديس تنهنجي راهه ۾ ڦڙو ڦڙو ٿي وهي وڃي،
منهنجو نصيب ٺهي وڃي تنهنجو به قرض لهي وڃي.

اداس رات جو مان چنڊ گھور گھور پيو پيئان،
اونداهين جا چرٻٽؤ! متان ڪو ديپ ٺهي وڃي.

گلن جا سر ڪٽي ڇڏيو، وڻن جا ٿُڙ سٽي ڇڏيو،
ڪلي ڪلي لتاڙيو متان ڪسر1 ڪا رهي وڃي.

سوهن مٽيءَ جي مر نه آ جنهن غير جي نه ڄڀ پٽي،
اسان جو ڄڻ ۽ ڪنڌ ذري اجوڳا2 ويڻ3 سهي وڃي.

مبارڪون وڍيندڙؤ! ڪُهڻ جي رُت اچي وئي،
هتي پيو ڪو ڪسي وڃي هتان پيو ڪو ڪهي وڃي.

اڏائي ڌوڙ راهه ۾ اڄ هلون ته هيئن هلون،
جو اسان جي شهر ڏي ورڻ جي واٽ ئي ڊهي وڃي.

_____
1.اڻپورو عمل
2.اڻ سهائيندڙ، آزاريندڙ
3.ڏکيا، برا اکر
4.هلي وڃڻ

اسان بن ۾ جيڪي به راتيون لٽايون،

♫  شفيع فقير جي آواز ۾ ٻڌڻ جي لاءِ ھتي ڪلڪ ڪريو

اسان بن ۾ جيڪي به راتيون لٽايون،
پرهه مک تي جھومڪ جيان سي سجايون.

نه پاتي اسان ڪا به مالها نه پاتي،
چنبيلي وليون هر اڱڻ تي لڳايون.

اها ماٺ مڪلي! چئي ڏي چئي ڏي،
اسان تو ۾ ڪيڏيون ڪهاڻيون لڪايون.

تون اڄ بڻج ڪينجھر، مان بڻجان ٿو ٻيڙي،
وري ڇولين ۾ سمنڊ ڪو سمايون.

پئي چنڊ تڙپيو ستارا پئي مڇريا،
اسان تنهنجيون پلڪون چپن تي گھمايون.

هي لڙڪن جا موتي هي آسن جا کنڊر،
هي پنهنجيون ڪمايون هي پنهنجيون لٽايون.

اسين جوڳي نيريءَ نگر جي ڪنڌيء تي،
پيا جوڻ ڪنهن چنڊ چمڻ لاءِ مٽايون.

بند وسڪيءَ جي بوتل جيان ڇوڪري 

♫ شفيع فقير جي آواز ۾ ٻڌڻ جي لاءِ ھتي ڪلڪ ڪريو 

بند وسڪيءَ جي بوتل جيان ڇوڪري
هوءَ نشن جيئن لهي ٿي حواسن مٿان
ڇانئجي ٿي وڃي ڄڻ وسواسن مٿان
ڄامشوري جي مڌمست شامن هٿان
ڪنهن نه پيتو آ، ڪنهن ناهي ورتائيو1
ها، جتي ٿي سفيدن تي شبنم ڪري
هير ڏاڙهونءَ جي ٻوٽي تي ٿڌڙا ڪڍي
ڪَن ۾ رابيل کي ڪجهه ٻُڌائي ته ٿي
هوءَ پريشان پريشان پرهه جي هوا
يار جي چڳ کي ٿورو اڏائي ته ٿي
هن هوا جي سڄين چلولاين هٿان
ڪيترا کيپ نيڻن ۾ سهڪن پيا
ڪيترا خواب نيڻن ۾ ڀٽڪن پيا
ڄامشوري جي چنچل ڪلين جي سڏيو
پاڻ نڪري پياسين ٻه پهري ۾ ئي
تنهنجي چوٽي جي سڀني وراڪن پٺيان
تنهنجي چهري جي صبحن جي لالي چمڻ
ڪو اڙانگي سفر کان نه گهٻرائيو
جنهن به پيتو هتي جنهن به ورتائيو
ها، اوهان جي جوانيءَ جي نيارپ ڏسي
بند مکڙي جان، چپ جي ڪنوارپ ڏسي
ڪير ناهي ڀليو، ڪير ناهي ڌتو
ها، هتي ڪير آ جنهن کي منهنجي مٺي!
تنهنجين ارڏين ادائن نه ڀنڀلائيو
ڊيل جيئن پير سوري ۽ توري رکڻ
ڀڻڪندي ڪجهه چوڻ، مشڪندي ڪجهه ڏسڻ
ڪير ڪافر آ جو تو نه تڙپائيو
ڄامشوري جي ڪوئل تون آن ڇوڪري
بند وسڪيءَ جي بوتل تون آن ڇوڪري.

_____
1.واپرايو، استعمال ڪيو
 

منهنجي ٿر جو حال جي پڇندين

  ♬    شفيع فقير جي آواز ۾ ٻڌڻ جي لاءِ ھتي ڪلڪ ڪريو

منهنجي ٿر جو حال جي پڇندين، روئي پوندو
ٻرندڙ بر جو حال جي پڇندين، روئي پوندو.

اڪ1 اڃارا، ٻوهه2 اڃارا، مرگهه3 اڃارا نيڻ
ڳوڙهن ڳوڙهه اسان جون ڳالهيون سڏ اوسارا نيڻ
هونئن ته لڙڪ لکئي جا ليکا پر متوارا نيڻ
ڇپر ڇمر جو حال جي پڇندين، روئي پوندو.

ڪرڪي ڪونج ته ڄڻ ته ڪريي4 ۾ ڪو ڪانءُ کتو
تاڙي جيئن تنواريو ڇرڪيو ڪوئي سور ستو
ڪڻڇي ڪنٺ ۾ پلٽي پيو آ دل جو درد ڌتو5
هاڻ زهر جو حال جي پڇندين، روئي پوندو.

رڻ ۾ روهيڙي جيئن ڪوئي رت هاري ويراڳي
تو کي تَنهن جي ڪل ئي ڪهڙي، او وينگس! وڏ ڀاڳي
نکٽ نکٽ کي مون آ نهاريو، جوڳيسر6 جيئن جاڳي
پوئين پهر جو حال جي پڇندين، روئي پوندو.

هونئن ته ڏک ڏڪار به آهي، پوءِ به پسي جا ٻيڙا7
تو کي ڪرڙ ڪڪوريا آڇين هيل ته آءُ پهيڙا8
گج جا ٽونئر گسن ۾ پٿريان، پٿريان چنريءَ ريڙا9
صبر ستر جو حال جي پڇندين، روئي پوندو.

ساٺيڪي10 تي هيل سنجيندي11 منهنجيون اکڙيون ڀربيون
آواڙي12 جي اوٽ ۾ ويهي، تو سان ڳالهيون ڳرهبيون13
ويساکيءَ جي واريءَ ڀرجي، منهنجيون ديدون ڌربيون
سوچ سڄر جو حال جي پڇندين، روئي پوندو.

ڏهريءَ ۾ ٽانڪار14 نه ٽهڪي، ڪونڀٽ15 لاسون ڪاريون
توکي اڪنڊي ڀورا بادل! ڄاڻ ته رنيون ڄاريون16
گھانگھيٽي17 ۾ گل نه اڇائين، موراڙيون18 ماٺاريون
ڏک ڏڪر جو حال جي پڇندين، روئي پوندو.

مهريءَ19 تي مولهئي20 سان سوچي هڪڙو ڏجھندڙ21 ڏوٿي
ڪونج ڳچي جي هنسلي وڪڻي گھر جي ٻاريم جوتي
پٽڙي کي پيزار نه پيرين، ڌيءَ وٽ ناهي پوتي
سانگ سمر جو حال جي پڇندين، روئي پوندو.

تون پاڻياري ڪهڙي تڙ جي، هيڏو پياسو آئون
کائر22 کارو ڏينهه واٽهڙو! هونڌ ڪريان هٿ ڇانئون23
ٻاٻيها به ٻريو سارڻ تي، ڪن پيا مينهن پڇائون
پاڪ پلر جو حال جي پڇندين، روئي پوندو.

رحمت ريلا روحل ستگر24، پلٽيو پاڻي پوئين
ڪيچ ڪِراڙن25 ڪنڌ ڀڄي پيا، راڄ مهاڄڻ26 روئين
ڏندڻيا27 ڏيهه ڏڪاريا مارو مُرڪيو مينڍا ڌوئين
آهه اثر جو حال جي پڇندين، روئي پوندو.

لوئيءَ جا لڄپال محمد صه مدني صه28 ماڙ مڃيندين
ڇلرن جيئن ڇڳيرا29 ڇٽ ور، منهنجا مرض ڪٽيندين
سام30 پئي کي سيد سهڻا صه، پنهنجو سڱ سڏيندين
هُل حشر جو حال جي پڇندين، روئي پوندو.

_____
(1.2.)ٿر جا ٻوٽا
3.هرڻ
4.ڪليجي ۾
5.بي خبر، مدهوش
6.جوڳي
7.پسيءَ جا گل
8.مسافر
9.ليڙون
10.سٺ پرهن وارو کوهه
11.پاڻي ڀريندي
12.پاڻي ڀرڻ جو حوض
13.اوريون
(14.15.16.17.)ٿر جا ٻوٽا آهن
18.ڀلو اٺ
19.وڏي پڳ سان، وڏي پٽڪي سان
20.ڏک ۾ ڪڙهندڙ
21.ٿر جو هڪ طبعي ڀاڱو
22.چاڪر ڪرڻ
23.سچو مرشد
24.بددعات
25.وياج خور
26.واڻين جي هڪ ذات
27.ڏندڻ پئجي ويا
28.مدد
29.تاجدار
30.پناهه هيٺ آيل

هاءِ هٺيلا  

  ♫  شفيع  فقير جي آواز ۾ ٻڌڻ جي لاءِ ھتي ڪلڪ ڪريو 

ڪٿ ڪٿ ڪونڀٽ1 تُوتيا2 ڇاڻيا، ڪٿ ڪٿ لامن لُڏڪن پلڙا
ڏس ته گهُگهيري3 ڳاڙهي ٿي آ، ڳاڱيءَ4 جا ٿيا ڳاڙها ڳلڙا
گولاڙو5 ڀي ڄار سان ٻکجي، پن پن ڀيٽا ڏي ٿو ڇلڙا
ٿر ٿر ٿرڪن ٿوهر ڳاڱيون6، هير ٿڌيءَ جو ٿي هٻڪارو
هاءِ هٺيلا هوڏي پريتم، مند ملهاري، تون ريسارو.

تو جي ڳاڙها جوڙا پاتا، ننگر شهر ۾ نير مهانگو
سينڌ سڪو سينڌور او ساونت چوٽيءَ جو ٿيو ڦل اڦانگو
هاءِ اڃارا سپنا منهنجا، هاءِ ”پيا“ جو پنڌ اڙانگو
ڌوڙ اڏي گجرن تي پيئي ڌوڙاکو7 جوڀن جٺيارو
هاءِ هٺيلا هوڏي پريتم، مند ملهاري، تون ريسارو.

تُون چئه چانڊوڪين ۾ چُوڙا، مون کي چڪ نه هڻندا هوندا؟
کاپي8 کاڌا کُهنبا منهنجا، ٿڌڙا ساهه نه کڻندا هوندا؟
پن ڇڻ واري پيلي پن جان، لُڙڪ نه منهنجا ڇڻندا هوندا؟
پر مون پنهنجا چپ سِبيا هِن، ڪونه پريان ٿي سرد شوڪارو،
هاءِ هٺيلا هوڏي پريتم، مند ملهاري، تون ريسارو.

کوڙ کٽن تي کرڙيون هڻندي، ماڻهو پنهنجي موت مري ويا
ڪن کي ڇوهي ڇولين ٻوڙيو، ٻوهن9 جيئن ڪي باهه ٻري ويا
ڄڻ ته هيا سرهاڻ جا جهوٽا، ڄڻ تي وڄت جا ٺاٺ ٺري ويا
ڪارونجهر جا ڪڪرا ريٽي رت سين ڪوئي راڄ دلارو
هاءِ هٺيلا هوڏي پريتم، مند ملهاري، تون ريسارو.

مون ئي مرکان شيخڻ بڻجي، توکي لاڏا ڳايا ميمڻ
مون ئي ڀرمل ديوي بڻجي، تنهنجا وير چڪايا ميمڻ
مون ئي ٻاگهل ٻائي بڻجي، خلجي کوڙ کپايا ميمڻ
توکي ڏونگر ڏس اماڻي، مون ته ڪيو آه نينهن نيارو
هاءِ هٺيلا هوڏي پريتم، مند ملهاري، تون ريسارو.

چوٽيءَ ٻڪ ٻهار جا پاتم، ڇاڻي پاتم ڇار ڇتن10 ۾
سي ته وڃين ها پريتم پائي، رهجي ويا جي هار هٿن ۾
تو ته چيو هو توکي نيندس، ڏوليءَ چاڙهي روجهه11 رٿن ۾
تون ته وڃين ٿو، مون نه سڏين ٿو، هئه هرجائي تون به اڌارو
هاءِ هٺيلا هوڏي پريتم، مند ملهاري، تون ريسارو.

تنهنجي دم سين رڻمل راڻا کرڙيءَ منجهه کٿوريون لٽجن
ماءُ مياڻي سدا سهاڳڻ ٽلٽيءَ ۾ ٽانڊوڻا ٽمڪن
تنهنجي دم سين ڀورا 12 بلاول! حق موجود جا هوڪا ٻڌجن
تو سين جهوڪ عنايت واري، تو سين ديبل ڏاهر وارو
هاءِ هٺيلا هوڏي پريتم، مند ملهاري، تون ريسارو.

_____
(1.3.4.6.)ٿر جي وڻن جا نالا
2.گونچ
5.ول جو نالو جنهن ۾ گولون لڳن ٿيون
7.ڌوڙهاڻو
8.کپت ۽ ڳڻتي
9.ٿر جو هڪ ٻوٽو
10.کليل ڊگها وار
11.روجهه جوٽيل گاڏي
12.ڀوري رنگ وارا

او شوخ هوا او شوخ هوا

♫شفيع  فقير جي آواز ۾ ٻڌڻ جي لاءِ ھتي ڪلڪ ڪريو 

هي وستيون ڳوٺ اجاڙ ڏسي ۽ لاشن جا ست ماڙ ڏسي
منهنجو ته جگر ئي ڦٽجي ويو منهنجو ته ڪليجو ڪٽجي ويو
هر روز نڌڻڪن تي گوليون، هر روز لهوءَ سان هي هوليون
رت منجھه رضا اڄ ڳاڙهو آ، پيءَ جي به ڪپار ۾ ڪاڙهو آ
هوءَ ماءُ رضا جي تڙپي پئي، هوءَ ڀاءَ جي ڀيڻ به سڏڪي پئي
ڪيڏو نه قهر ڪيو مون تي قضا او شوخ هوا او شوخ هوا
مخدوم بلاول کي چئجان، ٽلٽيءَ جا ڌڻي ڪا واهر ڪر.

هت بربادي آ نگريءَ ۾، ڄڻ هانءُ جلي ٿو سِگريءَ ۾
ويو خون سفيد ٿي يارن جو، هن ديس سندن غدارن جو
تن ميرن ڄام نوابن جو، ڀرڳڙين جو اربابن جو
بي شرم جيئن ٿا مَرڪُ ڪري، مرن نه ڍڪڻ ۾ ڍڪ ڀري
هي پنجابين جا بوٽ چٽا، او شوخ هوا او شوخ هوا
مخدوم بلاول کي چئجان، ٽلٽيءَ جا ڌڻي ڪا واهر ڪر.

هن ديس جي هارين نارين سان، سي ساڳيا انڌير اڃان
روٽيءَ جي گھرڻ تي گار ملي، ۽ لوئيءَ جي بدران مار ملي
اڄ هن جي ڌيءَ کڻائي ويو، هو لوفر پٽ وڏيري جو
اڄ ڏاند به هن جا ڇوڙيا ويا، ڏنڊا به پوليس جا ٽوڙيا ويا
ٿي رتَ ۾ لت پت فرش مٿان، ۽ لوهي شيخن جي پٺيان
ٿس ڦٿڪي ڦٿڪي ساهه ويا، او شوخ هوا او شوخ هوا
مخدوم بلاول کي چئجان، ٽلٽيءَ جا ڌڻي ڪا واهر ڪر.

هت ڪالهه به منهنجن پيارن جون، ويچارن جون ٻڪرارن جون
ڇيرن سان ڇاتيون ڇاڻيون ويون، سينن تي بندوقون تاڻيون ويون
پٽڪن جي وڙين کي ڦاريو ويو، پوتين جي پَلن کي ساڙيو ويو
مينار کڙا ٿيا لاشن جا، ۽ تاج جھليا بدمعاشن جا
هن ڀونءِ تي ڪڙڪي ڇا ته وبا، او شوخ هوا او شوخ هوا
مخدوم بلاول کي چئجان، ٽلٽيءَ جا ڌڻي ڪا واهر ڪر.

مون تنهنجو شهپر موڙ ڏٺو، هن جوءُ1 سان تنهنجو جوڙ ڏٺو
مون تو کي ڏسندي پرکيو هو، تون ڀٽڪيل روح بلاول جو
هت بان2 جي ڪپري آيو هئين، بي ڏوهه نڌڻڪو گھايو وئين
او آزادين جا متوالا، او چانڊوڪين جا روکوالا
اڄ عظمت جي محرابن ۾، مون سيس جھڪايو سجدن ۾
او منهنجا ڀاءُ او منهنجا رضا، او شوخ هوا او شوخ هوا
مخدوم بلاول کي چئجان، ٽلٽيءَ جا ڌڻي ڪا واهر ڪر.

_____
1.ڏيهه، ديس
2.هڪڙو واهه جنهن جي ڪناري تي مرحوم رضا محمد بنگلاڻي جو ڳوٺ آهي

هاءِ اسان جو روڳي منڙو

 شفيع  فقير جي آواز ۾ ٻڌڻ جي لاءِ ھتي ڪلڪ ڪريو ♫ 

هاءِ اسان جو روڳي منڙو
هاءِ اسان جو پاڳل منڙو

واچوڙن ۾ الجھي اڏري
جيئن پپل جو ڇڻيل پنڙو.

پاڻ ته آهيون رمتا جوڳي
ڪنهن سان پيارڪرين ٿي ڇوري
پاڻ پٿر جي پنڌ جا راهي
تن جيءَ ڀانءُ1 نه ڀلجانءِ ڀُوري
پنهنجي نيڻين رڃ وسي ٿي
پنهنجي پيرين ٻرندڙ بنڙو
هاءِ اسان جو پاڳل منڙو

پنهنجي وس ۾ لهرون ناهن
پنهنجي وس ۾ ناءُ به ناهي
ٻاجھ ڀريا هٿ وار ٻيڙياتا
ڪو به سڻائو واءُ به ناهي
جھرندڙ جندڙيءَ جو تون ساحل
ٻڏندڙ ٻيڙيءَ جو تون ٻنڙو
هاءِ اسان جو پاڳل منڙو

____
1.تن جي عقل تي نه هل