زخمي چانڊيو جي شاعري
ڏاڍو ساريندين، منهنجي مُئي کانپوءِ تون
ڏاڍو
ساريندين،
منهنجي مُئي کانپوءِ تون.
اخبارن ۾ تعزيتون،
ڏهه ڏهه ڏياريندين،
منهنجي مُئي کانپوءِ تون.
جيئري قدر ڪو نه ڪيئه،
ڳوڙها ڳاڙيندين،
منهنجي مُئي کانپوءِ تون.
اوڇنگارون ڏئي لاش تي،
راڄَ روئاريندين،
منهنجي مُئي کانپوءِ تون.
جهرجهنگ مُنهنجي شاعري،
نيٺ جُهونگاريندين،
منهنجي مُئي کانپوءِ تون.
قبر جو ڪتبو پڙهي،
گُل وِڇائيندين،
منهنجي مُئي کانپوءِ تون.
”زخميءَ“ لئه ماتم ڪري،
نيٺ وساريندين،
منهنجي مُئي کانپوءِ تون.
منهنجي مُئي کانپوءِ تون.
اخبارن ۾ تعزيتون،
ڏهه ڏهه ڏياريندين،
منهنجي مُئي کانپوءِ تون.
جيئري قدر ڪو نه ڪيئه،
ڳوڙها ڳاڙيندين،
منهنجي مُئي کانپوءِ تون.
اوڇنگارون ڏئي لاش تي،
راڄَ روئاريندين،
منهنجي مُئي کانپوءِ تون.
جهرجهنگ مُنهنجي شاعري،
نيٺ جُهونگاريندين،
منهنجي مُئي کانپوءِ تون.
قبر جو ڪتبو پڙهي،
گُل وِڇائيندين،
منهنجي مُئي کانپوءِ تون.
”زخميءَ“ لئه ماتم ڪري،
نيٺ وساريندين،
منهنجي مُئي کانپوءِ تون.
يار امن جي ڌرتيءَ تي
آ، مارن ۾ ڦڙڦوٽ
پيار امن جي ڌرتيءَ تي
آ،
مارن ۾ ڦڙڦوٽ،
گهوڙا ڙي گهوڙا.
ڳولي ڳولي ماريا ويا هِن،
ارڏا ۽ اڻموٽ،
گهوڙا ڙي گهوڙا.
ڌاڙيلن جي ڪاه تي آهي،
ٻارن ۾ ٻرڙوٽ،
گهوڙا ڙي گهوڙا.
شاديءَ واري رات ۾ ناحق،
گهايل ٿيو آ گهوٽ،
گهوڙا ڙي گهوڙا.
ڪالهه هو جنهن سان جِيءَ جو رستو،
سوئي ڏئي ٿو ڦوٽ،
گهوڙا ڙي گهوڙا.
ڏينهن ڏٺي جو پڪڙيو ويو آ،
چاچيءَ سان ڏيروٽ،
گهوڙا ڙي گهوڙا.
سڪندي سال ويا هن گذري،
ڪين ڪئي تو موٽ،
گهوڙا ڙي گهوڙا.
پاپي آهن پيرَ ڪڍي ويا،
مذهب جي ڏئي اوٽ،
گهوڙا ڙي گهوڙا.
اڄ ٿو ڏند ڏيکاري ڏائنڻُ،
ڪالهه وتا جنهن ووٽ،
گهوڙا ڙي گهوڙا.
”زخمي” ڪنهن جي ڳالهه ڪندين تون،
سڀ ڪنهن ۾ آ کوٽ،
گهوڙا ڙي گهوڙا.
مارن ۾ ڦڙڦوٽ،
گهوڙا ڙي گهوڙا.
ڳولي ڳولي ماريا ويا هِن،
ارڏا ۽ اڻموٽ،
گهوڙا ڙي گهوڙا.
ڌاڙيلن جي ڪاه تي آهي،
ٻارن ۾ ٻرڙوٽ،
گهوڙا ڙي گهوڙا.
شاديءَ واري رات ۾ ناحق،
گهايل ٿيو آ گهوٽ،
گهوڙا ڙي گهوڙا.
ڪالهه هو جنهن سان جِيءَ جو رستو،
سوئي ڏئي ٿو ڦوٽ،
گهوڙا ڙي گهوڙا.
ڏينهن ڏٺي جو پڪڙيو ويو آ،
چاچيءَ سان ڏيروٽ،
گهوڙا ڙي گهوڙا.
سڪندي سال ويا هن گذري،
ڪين ڪئي تو موٽ،
گهوڙا ڙي گهوڙا.
پاپي آهن پيرَ ڪڍي ويا،
مذهب جي ڏئي اوٽ،
گهوڙا ڙي گهوڙا.
اڄ ٿو ڏند ڏيکاري ڏائنڻُ،
ڪالهه وتا جنهن ووٽ،
گهوڙا ڙي گهوڙا.
”زخمي” ڪنهن جي ڳالهه ڪندين تون،
سڀ ڪنهن ۾ آ کوٽ،
گهوڙا ڙي گهوڙا.
ڪيڏو هي انسان،
خطري ۾ پئجي ويو!
سامَ تي سِرُ هو ڏبو،
پر ڇو اڄ مهمان؟
خطري ۾ پئجي ويو!
هيڻن همت ڪئي جڏهن،
ڏاڍن جو دهمان،
خطري ۾ پئجي ويو!
مون ڪئي پُوڄا سُونهن جي،
ويچارو ڀڳوان،
خطري ۾ پئجي ويو!
ٺاهَه ٺڳيءَ اسٽيج تي،
سرڪاري اعلان،
خطري ۾ پئجي ويو!
کيسي ۾ پئسو نه هو،
”زخميءَ“ جو درمان،
خطري ۾ پئجي ويو!
خطري ۾ پئجي ويو!
سامَ تي سِرُ هو ڏبو،
پر ڇو اڄ مهمان؟
خطري ۾ پئجي ويو!
هيڻن همت ڪئي جڏهن،
ڏاڍن جو دهمان،
خطري ۾ پئجي ويو!
مون ڪئي پُوڄا سُونهن جي،
ويچارو ڀڳوان،
خطري ۾ پئجي ويو!
ٺاهَه ٺڳيءَ اسٽيج تي،
سرڪاري اعلان،
خطري ۾ پئجي ويو!
کيسي ۾ پئسو نه هو،
”زخميءَ“ جو درمان،
خطري ۾ پئجي ويو!
ڪڏهين ٻيڙان ٻوڙ ته
ڪڏهين،
ڇالي ڇالي ڇَپ،
تنهنجو نينهن سنڌوءَ جهڙو آ.
ڪڏهين روح رهاڻيون آهن،
ڪڏهين گهري چُپ،
تنهنجو نينهن سنڌوءَ جهڙو آ.
ننڍڙي ٻار جي کيڏوڻي کي،
اوءِ ڪنارا جَهپ!
تنهنجو نينهن سنڌوءَ جهڙو آ.
گهاتوءَ جي ننڍڙي خواهش کي،
تون به نه هاڻي ڪَپ،
تنهنجو نينهن سنڌوءَ جهڙو آ.
سپني جي سُندر ڀنڀوري،
ٻالڪ! جلد جهڙپ،
تنهنجو نينهن سنڌوءَ جهڙو آ.
ڇالي ڇالي ڇَپ،
تنهنجو نينهن سنڌوءَ جهڙو آ.
ڪڏهين روح رهاڻيون آهن،
ڪڏهين گهري چُپ،
تنهنجو نينهن سنڌوءَ جهڙو آ.
ننڍڙي ٻار جي کيڏوڻي کي،
اوءِ ڪنارا جَهپ!
تنهنجو نينهن سنڌوءَ جهڙو آ.
گهاتوءَ جي ننڍڙي خواهش کي،
تون به نه هاڻي ڪَپ،
تنهنجو نينهن سنڌوءَ جهڙو آ.
سپني جي سُندر ڀنڀوري،
ٻالڪ! جلد جهڙپ،
تنهنجو نينهن سنڌوءَ جهڙو آ.
شل ڪو ئي سمجهي سگهي!
هڪڙو ئي الله،
ماڻهوءَ منجهه رهي پيو.
گونگا جذبا سمجهجن،
پوپٽ جهڙو چاهه،
ماڻهوءَ منجهه رهي پيو.
ويساهه گهاتيءَ ساڻ گڏ،
پختو ڪو ويساهه،
ماڻهوءَ منجهه رهي پيو.
اندر ۾ بنواسُ آ،
اکڙين ۾ درياهه،
ماڻهوءَ منجهه رهي پيو.
اونداهيءَ جي رات ۾،
جُگنوءَ جو اتساهه،
ماڻهوءَ منجهه رهي پيو.
هڪڙو ئي الله،
ماڻهوءَ منجهه رهي پيو.
گونگا جذبا سمجهجن،
پوپٽ جهڙو چاهه،
ماڻهوءَ منجهه رهي پيو.
ويساهه گهاتيءَ ساڻ گڏ،
پختو ڪو ويساهه،
ماڻهوءَ منجهه رهي پيو.
اندر ۾ بنواسُ آ،
اکڙين ۾ درياهه،
ماڻهوءَ منجهه رهي پيو.
اونداهيءَ جي رات ۾،
جُگنوءَ جو اتساهه،
ماڻهوءَ منجهه رهي پيو.
گُم ٿي وِيو آهيان،
مون کي ڳول نه تون.
جاٿي ڳولين ٿو پيو،
اُتڙي ڪاٿي هان!
مون کي ڳول نه تون.
اکڙيون بند ڪري مٺِي!
سپنن جي ڀرسان،
مون کي ڳول نه تون.
گُم ٿي ويندينءَ ميڙ ۾،
۽ تنهائيءَ مان،
مون کي ڳول نه تون.
وسري ويندو سانءِ مان،
منهنجي يادن سان،
مون کي ڳول نه تون.
مون کي ڳول نه تون.
جاٿي ڳولين ٿو پيو،
اُتڙي ڪاٿي هان!
مون کي ڳول نه تون.
اکڙيون بند ڪري مٺِي!
سپنن جي ڀرسان،
مون کي ڳول نه تون.
گُم ٿي ويندينءَ ميڙ ۾،
۽ تنهائيءَ مان،
مون کي ڳول نه تون.
وسري ويندو سانءِ مان،
منهنجي يادن سان،
مون کي ڳول نه تون.
ڪالهه پيو هو گهائجي،
گهل گهل گوليءَ ۾،
ڪُونڌر سنڌي قومَ جو!
ڌارئي جيلر ڪيئن ڏِسُ،
واڙيو کوليءَ ۾،
ڪُونڌر سنڌي قومَ جو!
لاش هُيو فُوٽ پاٿ تي،
ماءُ جي جهوليءَ ۾،
ڪُونڌر سنڌي قومَ جو!
گهوگِهيو ويو ”راجيش“ هو،
ٻاتي ٻوليءَ ۾،
ڪُونڌر سنڌي قومَ جو!
لوڙهيو ويو ڪارو ڪري،
سنڌوءَ ڇوليءَ ۾،
ڪُونڌر سنڌي قومَ جو!
ڌرتيءَ لئه وڙهندو رهيو،
رت جي هوليءَ ۾،
ڪُونڌر سنڌي قومَ جو!
* معصوم راجيش: جنهن کي گهوگهي قتل ڪيو ويو.
گهل گهل گوليءَ ۾،
ڪُونڌر سنڌي قومَ جو!
ڌارئي جيلر ڪيئن ڏِسُ،
واڙيو کوليءَ ۾،
ڪُونڌر سنڌي قومَ جو!
لاش هُيو فُوٽ پاٿ تي،
ماءُ جي جهوليءَ ۾،
ڪُونڌر سنڌي قومَ جو!
گهوگِهيو ويو ”راجيش“ هو،
ٻاتي ٻوليءَ ۾،
ڪُونڌر سنڌي قومَ جو!
لوڙهيو ويو ڪارو ڪري،
سنڌوءَ ڇوليءَ ۾،
ڪُونڌر سنڌي قومَ جو!
ڌرتيءَ لئه وڙهندو رهيو،
رت جي هوليءَ ۾،
ڪُونڌر سنڌي قومَ جو!
* معصوم راجيش: جنهن کي گهوگهي قتل ڪيو ويو.
ظلم ستم ڪيڏو،
آهه اڃان جاري،
جمهوريت جي ديس ۾.
ماني پَچائيندي ٿئي،
عورت ٿي ڪارِي،
جمهوريت جي ديس ۾.
اَنُ وڏيرو وِيو کڻي،
زور اڳيان زاري،
جمهوريت جي ديس ۾.
سؤ ڏهه ۾ چالان ٿيو،
بيڏوهي هاري،
جمهوريت جي ديس ۾.
ڏانداريءَ سان ماءُ جي،
سِينڌ آ پُٽ ڏاري،
جمهوريت جي ديس ۾.
”زخمي“ سِرَ تي ڪيئن کڻي،
خُواريءَ جي کاري،
جمهوريت جي ديس ۾.
آهه اڃان جاري،
جمهوريت جي ديس ۾.
ماني پَچائيندي ٿئي،
عورت ٿي ڪارِي،
جمهوريت جي ديس ۾.
اَنُ وڏيرو وِيو کڻي،
زور اڳيان زاري،
جمهوريت جي ديس ۾.
سؤ ڏهه ۾ چالان ٿيو،
بيڏوهي هاري،
جمهوريت جي ديس ۾.
ڏانداريءَ سان ماءُ جي،
سِينڌ آ پُٽ ڏاري،
جمهوريت جي ديس ۾.
”زخمي“ سِرَ تي ڪيئن کڻي،
خُواريءَ جي کاري،
جمهوريت جي ديس ۾.
ها مَرو يا ماريو،
ڪُرسي ٿي گهرجي!
ڪم ڪرايو ڪين ڀل،
فائيل ڏيکاريو،
ڪُرسي ٿي گهرجي!
دهشتگردن سان مِلي،
سينا ٿا ٺاريو،
ڪُرسي ٿي گهرجي!
پاڻ پنهنجن جا وڃي،
کير ڀلي کاريو،
ڪُرسي ٿي گهرجي!
ڊيم ڀي منظور آ،
ڌارين کي ڌاريو،
ڪُرسي ٿي گهرجي!
لانگ بُوٽن سان اُٿي،
ماڻهن کي ماريو،
ڪُرسي ٿي گهرجي!
امن خاطر چور يا،
ڀاڳين کي واڙيو،
ڪُرسي ٿي گهرجي!
پيءُ سان اڄ پُٽ ڇو؟
ويرُ کڻي واريو،
ڪُرسي ٿي گهرجي!
ڪُرسي ٿي گهرجي!
ڪم ڪرايو ڪين ڀل،
فائيل ڏيکاريو،
ڪُرسي ٿي گهرجي!
دهشتگردن سان مِلي،
سينا ٿا ٺاريو،
ڪُرسي ٿي گهرجي!
پاڻ پنهنجن جا وڃي،
کير ڀلي کاريو،
ڪُرسي ٿي گهرجي!
ڊيم ڀي منظور آ،
ڌارين کي ڌاريو،
ڪُرسي ٿي گهرجي!
لانگ بُوٽن سان اُٿي،
ماڻهن کي ماريو،
ڪُرسي ٿي گهرجي!
امن خاطر چور يا،
ڀاڳين کي واڙيو،
ڪُرسي ٿي گهرجي!
پيءُ سان اڄ پُٽ ڇو؟
ويرُ کڻي واريو،
ڪُرسي ٿي گهرجي!
دوکي جي ديوار کي،
پوڙهو ٽوڙي ٿو،
ڪجهه ته جوڙي ٿو!
مالوند ميهار جو،
سُهڻي ٻوڙي ٿو،
ڪجهه ته جوڙي ٿو!
ڪربلا ۾ جو اچي،
خيما کوڙي ٿو،
ڪجهه ته جوڙي ٿو!
مانجهي منزل تي پُڄي،
پَڳههَ ڇوڙي ٿو،
ڪجهه ته جوڙي ٿو!
پِيرِيءَ ۾ ڀي هُو اڃا،
مِلِ ۾ لوڙي ٿو،
ڪجهه ته جوڙي ٿو!
چُوڙيليءَ جي چاهه مان،
ٻانهَن مروڙي ٿو،
ڪجهه ته جوڙي ٿو!
ڏات ڌڻي جو ڏينهن رات،
خُون ولوڙي ٿو،
ڪجهه ته جوڙي ٿو!
ڌارين جي يلغار تي،
ڏند ڀِڪوڙي ٿو،
ڪجهه ته جوڙي ٿو!
پوڙهو ٽوڙي ٿو،
ڪجهه ته جوڙي ٿو!
مالوند ميهار جو،
سُهڻي ٻوڙي ٿو،
ڪجهه ته جوڙي ٿو!
ڪربلا ۾ جو اچي،
خيما کوڙي ٿو،
ڪجهه ته جوڙي ٿو!
مانجهي منزل تي پُڄي،
پَڳههَ ڇوڙي ٿو،
ڪجهه ته جوڙي ٿو!
پِيرِيءَ ۾ ڀي هُو اڃا،
مِلِ ۾ لوڙي ٿو،
ڪجهه ته جوڙي ٿو!
چُوڙيليءَ جي چاهه مان،
ٻانهَن مروڙي ٿو،
ڪجهه ته جوڙي ٿو!
ڏات ڌڻي جو ڏينهن رات،
خُون ولوڙي ٿو،
ڪجهه ته جوڙي ٿو!
ڌارين جي يلغار تي،
ڏند ڀِڪوڙي ٿو،
ڪجهه ته جوڙي ٿو!
سُورهيه ٿو سرويچ
سَڏائين،
ٿورو اوري اَچُ الا،
جعفر ٿيڻ کان بَچُ.
ڀونءِ اجهو وِيا ڀيلي ڌاريا،
پرواني جان پَچُ الا،
جعفر ٿيڻ کان بَچُ.
سِرَ جو سانگو لاهي پاهي،
نانگو ٿِي اڄ نچُ الا،
جعفر ٿيڻ کان بَچُ.
دل مان ڪوري يار ڪڍي ڇڏ،
ڪُوڙُ، ڪُپت ۽ ڪَچُ الا،
جعفر ٿيڻ کان بَچُ.
سنڌي بيروزگار ڪيا وِيا،
سُورَ سَليون ڪي ڳَچُ الا،
جعفر ٿيڻ کان بَچُ.
”زخمي چانڊئي“ خوب چيو آ،
سُوريءَ تي ڀي سَچُ الا،
جعفر ٿيڻ کان بَچُ.
ٿورو اوري اَچُ الا،
جعفر ٿيڻ کان بَچُ.
ڀونءِ اجهو وِيا ڀيلي ڌاريا،
پرواني جان پَچُ الا،
جعفر ٿيڻ کان بَچُ.
سِرَ جو سانگو لاهي پاهي،
نانگو ٿِي اڄ نچُ الا،
جعفر ٿيڻ کان بَچُ.
دل مان ڪوري يار ڪڍي ڇڏ،
ڪُوڙُ، ڪُپت ۽ ڪَچُ الا،
جعفر ٿيڻ کان بَچُ.
سنڌي بيروزگار ڪيا وِيا،
سُورَ سَليون ڪي ڳَچُ الا،
جعفر ٿيڻ کان بَچُ.
”زخمي چانڊئي“ خوب چيو آ،
سُوريءَ تي ڀي سَچُ الا،
جعفر ٿيڻ کان بَچُ.
* رسڪ کڻي جو،
سَچُ ڳالهايم،
لوڪُ جَلِي ويندو!
پيار نگر جو،
پنڌ پُڇايم،
لوڪُ جَلِي ويندو!
دين کان اڳ ۾،
ديسُ بَچايم،
لوڪُ جَلِي ويندو!
محفل ۾ هڪ،
گيت جي ڳايم،
لوڪُ جَلِي ويندو!
هڏڪيءَ تي جي،
نانءُ اُچاريم،
لوڪُ جَلِي ويندو!
*رِسڪ: جو کم
سَچُ ڳالهايم،
لوڪُ جَلِي ويندو!
پيار نگر جو،
پنڌ پُڇايم،
لوڪُ جَلِي ويندو!
دين کان اڳ ۾،
ديسُ بَچايم،
لوڪُ جَلِي ويندو!
محفل ۾ هڪ،
گيت جي ڳايم،
لوڪُ جَلِي ويندو!
هڏڪيءَ تي جي،
نانءُ اُچاريم،
لوڪُ جَلِي ويندو!
*رِسڪ: جو کم
عزت عظمت جو،
هيءُ جنازو ٿو وڃي!
نفرت، نفرت آ رُڳي،
ميٺ محبت جو،
هيءُ جنازو ٿو وڃي!
سياست هونئن شانائتي،
اڄ جي سياست جو،
هيءُ جنازو ٿو وڃي!
ذاتي غيرت جامُ آ،
قومي غيرت جو،
هيءُ جنازو ٿو وڃي!
هرڪو قائم هَٺ تي،
نياز ۽ نوڙت جو،
هيءُ جنازو ٿو وڃي!
جاڏي ڏِسُ آلودگي،
سُندر فطرت جو،
هيءُ جنازو ٿو وڃي!
ڪيڏو قرضي هردفعي،
ڪُڙمي، ڪُڙمت جو،
هيءُ جنازو ٿو وڃي!
سچ چڙهي ويو دار تي،
جوڌي جُرئت جو،
هيءُ جنازو ٿو وڃي!
هيءُ جنازو ٿو وڃي!
نفرت، نفرت آ رُڳي،
ميٺ محبت جو،
هيءُ جنازو ٿو وڃي!
سياست هونئن شانائتي،
اڄ جي سياست جو،
هيءُ جنازو ٿو وڃي!
ذاتي غيرت جامُ آ،
قومي غيرت جو،
هيءُ جنازو ٿو وڃي!
هرڪو قائم هَٺ تي،
نياز ۽ نوڙت جو،
هيءُ جنازو ٿو وڃي!
جاڏي ڏِسُ آلودگي،
سُندر فطرت جو،
هيءُ جنازو ٿو وڃي!
ڪيڏو قرضي هردفعي،
ڪُڙمي، ڪُڙمت جو،
هيءُ جنازو ٿو وڃي!
سچ چڙهي ويو دار تي،
جوڌي جُرئت جو،
هيءُ جنازو ٿو وڃي!
لالچ خاطر بي وڙا!
سنڌ امڙ وڪڻڻ،
مون کان ڪو نه پُڄي سگهي.
اذيتن جي صليب تي،
ڪوئي راز ڏَسِڻ،
مون کان ڪو نه پُڄي سگهي.
ڌارين جي ان لوڌ کي،
جِيءَ ۾ جايُون ڏيڻ،
مون کان ڪو نه پُڄي سگهي.
آزاديءَ جي راهه تان،
ڪانئر! هٿ کڻڻ،
مون کان ڪو نه پُڄي سگهي.
ڪنهن مَها انسان تي،
ڪوئي ڪُوڙ هڻڻ،
مون کان ڪو نه پُڄي سگهي.
زندگي خيرات جان،
پيرين پئي به وٺڻ،
مون کان ڪو نه پُڄي سگهي.
سنڌ امڙ وڪڻڻ،
مون کان ڪو نه پُڄي سگهي.
اذيتن جي صليب تي،
ڪوئي راز ڏَسِڻ،
مون کان ڪو نه پُڄي سگهي.
ڌارين جي ان لوڌ کي،
جِيءَ ۾ جايُون ڏيڻ،
مون کان ڪو نه پُڄي سگهي.
آزاديءَ جي راهه تان،
ڪانئر! هٿ کڻڻ،
مون کان ڪو نه پُڄي سگهي.
ڪنهن مَها انسان تي،
ڪوئي ڪُوڙ هڻڻ،
مون کان ڪو نه پُڄي سگهي.
زندگي خيرات جان،
پيرين پئي به وٺڻ،
مون کان ڪو نه پُڄي سگهي.
سائنس جي هن دؤر ۾،
تون مان پِيا سي آٽجي،
ڌرتي وئي ٻُوساٽجي.
اميدن جي آسري،
چهرا وِيا ڪاراٽجي،
ڌرتي وئي ٻُوساٽجي.
چولا نياڻين جا جڏهن،
پنهنجن کان وِيا ڦاٽجي،
ڌرتي وئي ٻُوساٽجي.
سيٺ جي گاڏيءَ هيٺ،
پورهيت وِيو چيڀاٽجي،
ڌرتي وئي ٻُوساٽجي.
ڏنڊ بيگر ۾ هاريءَ جو،
سڀ حصو ويو ڪاٽجي،
ڌرتي وئي ٻُوساٽجي.
تون مان پِيا سي آٽجي،
ڌرتي وئي ٻُوساٽجي.
اميدن جي آسري،
چهرا وِيا ڪاراٽجي،
ڌرتي وئي ٻُوساٽجي.
چولا نياڻين جا جڏهن،
پنهنجن کان وِيا ڦاٽجي،
ڌرتي وئي ٻُوساٽجي.
سيٺ جي گاڏيءَ هيٺ،
پورهيت وِيو چيڀاٽجي،
ڌرتي وئي ٻُوساٽجي.
ڏنڊ بيگر ۾ هاريءَ جو،
سڀ حصو ويو ڪاٽجي،
ڌرتي وئي ٻُوساٽجي.
ايڏي ڄُنڊا پَٽ!
سائنس جي هن دور ۾!
فوجيءَ جي هڪ ٿڦ سان،
ڪنن ۾ زُوڪٽ.
سائنس جي هن دور ۾!
تنهنجا ٿڌڙا ساهَه هِن،
نانگ جيان ڦوڪٽ.
سائنس جي هن دور ۾!
روز ڪرين ٿي ڇو ڀلا،
سانئڻ! تون کرمَٽ.
سائنس جي هن دور ۾!
حال اسان جو هيءُ اٿئي،
ڇڳل آ گهرِ کٽ،
سائنس جي هن دور ۾!
هَلُ ته اسان سان سانوري!
جبل مٿي جَهٽ.
سائنس جي هن دور ۾!
سائنس جي هن دور ۾!
فوجيءَ جي هڪ ٿڦ سان،
ڪنن ۾ زُوڪٽ.
سائنس جي هن دور ۾!
تنهنجا ٿڌڙا ساهَه هِن،
نانگ جيان ڦوڪٽ.
سائنس جي هن دور ۾!
روز ڪرين ٿي ڇو ڀلا،
سانئڻ! تون کرمَٽ.
سائنس جي هن دور ۾!
حال اسان جو هيءُ اٿئي،
ڇڳل آ گهرِ کٽ،
سائنس جي هن دور ۾!
هَلُ ته اسان سان سانوري!
جبل مٿي جَهٽ.
سائنس جي هن دور ۾!
رُوح گُهري ٿو رَس،
مارئي ڳاءِ نه سينڍ ۾!
ٻولَ مٺا ڪي ٻول تون،
ڏيهه سڄي کي ڏس،
مارئي ڳاءِ نه سينڍ ۾!
پرهه ڦٽي ڪَرَ موڙيا،
لوڪ ڀڳو آرس،
مارئي ڳاءِ نه سينڍ ۾!
قرب ڪچهريءَ جو هُجي،
چاهه وڃائي چَس،
مارئي ڳاءِ نه سينڍ ۾!
ڪهڙا ڏوراپا ڏيان،
يار! هجيئي جَس،
مارئي ڳاءِ نه سينڍ ۾!
مارئي ڳاءِ نه سينڍ ۾!
ٻولَ مٺا ڪي ٻول تون،
ڏيهه سڄي کي ڏس،
مارئي ڳاءِ نه سينڍ ۾!
پرهه ڦٽي ڪَرَ موڙيا،
لوڪ ڀڳو آرس،
مارئي ڳاءِ نه سينڍ ۾!
قرب ڪچهريءَ جو هُجي،
چاهه وڃائي چَس،
مارئي ڳاءِ نه سينڍ ۾!
ڪهڙا ڏوراپا ڏيان،
يار! هجيئي جَس،
مارئي ڳاءِ نه سينڍ ۾!
ڪي ڪي ڪن ٿا،
خوب نظارا،
چو سولن تي ويهي.
ڪي ته هڻن ٿا،
جوش مان نعرا،
چو سولن تي ويهي.
ڪڏهن رُسي ٿا،
پَون پيارا،
چو سولن تي ويهي.
ڪي ڪي تڙپي،
ساهه ڏين ٿا،
چو سولن تي ويهي.
خوب نظارا،
چو سولن تي ويهي.
ڪي ته هڻن ٿا،
جوش مان نعرا،
چو سولن تي ويهي.
ڪڏهن رُسي ٿا،
پَون پيارا،
چو سولن تي ويهي.
ڪي ڪي تڙپي،
ساهه ڏين ٿا،
چو سولن تي ويهي.
پاپ نگر ۾ شاهد رهجان،
رنڊا ٿا روڙيون،
تنهنجي لاءِ ڌرتي!
سينا تاڻي گولين سان ٿا،
نينهن پيا جوڙيون،
تنهنجي لاءِ ڌرتي!
شاهه، سچل ۽ ساميءَ واري،
منزل ٿا ووڙيون،
تنهنجي لاءِ ڌرتي!
ارڏا بڻجي موت قبوليون،
نڪُ نٿا ٻوڙيون،
تنهنجي لاءِ ڌرتي!
گهاڻن ڀرسان جنگم بڻجي،
خيما ٿا کوڙيون،
تنهنجي لاءِ ڌرتي!
سارو جوڀن زندانن ۾،
مُرڪي ٿا لوڙيون،
تنهنجي لاءِ ڌرتي!
گهوٻي، پين، پاني سان ”زخمي“،
رت پيا وِلوڙيون،
تنهنجي لاءِ ڌرتي!
\
رنڊا ٿا روڙيون،
تنهنجي لاءِ ڌرتي!
سينا تاڻي گولين سان ٿا،
نينهن پيا جوڙيون،
تنهنجي لاءِ ڌرتي!
شاهه، سچل ۽ ساميءَ واري،
منزل ٿا ووڙيون،
تنهنجي لاءِ ڌرتي!
ارڏا بڻجي موت قبوليون،
نڪُ نٿا ٻوڙيون،
تنهنجي لاءِ ڌرتي!
گهاڻن ڀرسان جنگم بڻجي،
خيما ٿا کوڙيون،
تنهنجي لاءِ ڌرتي!
سارو جوڀن زندانن ۾،
مُرڪي ٿا لوڙيون،
تنهنجي لاءِ ڌرتي!
گهوٻي، پين، پاني سان ”زخمي“،
رت پيا وِلوڙيون،
تنهنجي لاءِ ڌرتي!
\
تَرَ جي پِير وڏيري کي،
پيرين ڪو نه پَوڻ تي،
زخمي ماريو ويو!
ڏوههُ به ڪوئي ڪين هو،
پنهنجي حق گهرڻ تي،
زخمي ماريو ويو!
رِياءُ رکي فتويٰ ڏنئي،
فيصلي کي نه مڃڻ تي،
زخمي ماريو ويو!
ڪُوڙن جي سنسار ۾،
آهي سچ لِکڻ تي،
زخمي ماريو ويو!
پيرين ڪو نه پَوڻ تي،
زخمي ماريو ويو!
ڏوههُ به ڪوئي ڪين هو،
پنهنجي حق گهرڻ تي،
زخمي ماريو ويو!
رِياءُ رکي فتويٰ ڏنئي،
فيصلي کي نه مڃڻ تي،
زخمي ماريو ويو!
ڪُوڙن جي سنسار ۾،
آهي سچ لِکڻ تي،
زخمي ماريو ويو!
تنهنجي واعدن تي،
تارا ڳڻيندي،
ننڊ ڦِٽي وئي سانوري!
لُڇ پُڇَ جي حالات ۾،
پاسا مَٽيندي،
ننڊ ڦِٽي وئي سانوري!
عابده، مُڪيش جون،
ڪيسيٽون ٻُڌندي،
ننڊ ڦِٽي وئي سانوري!
بي چينيءَ مان بلب جان،
اندرُ ٻاريندي،
ننڊ ڦِٽي وئي سانوري!
هر هر ڪَرَ ڀَڃي ڀَڃي،
اوٻاسيون ڏيندي،
ننڊ ڦِٽي وئي سانوري!
باک ڦٽيءَ جي شاعري،
تولئه سرجيندي،
ننڊ ڦِٽي وئي سانوري!
تارا ڳڻيندي،
ننڊ ڦِٽي وئي سانوري!
لُڇ پُڇَ جي حالات ۾،
پاسا مَٽيندي،
ننڊ ڦِٽي وئي سانوري!
عابده، مُڪيش جون،
ڪيسيٽون ٻُڌندي،
ننڊ ڦِٽي وئي سانوري!
بي چينيءَ مان بلب جان،
اندرُ ٻاريندي،
ننڊ ڦِٽي وئي سانوري!
هر هر ڪَرَ ڀَڃي ڀَڃي،
اوٻاسيون ڏيندي،
ننڊ ڦِٽي وئي سانوري!
باک ڦٽيءَ جي شاعري،
تولئه سرجيندي،
ننڊ ڦِٽي وئي سانوري!
ڪاڇو ’لاڙ‘ اتر ڀي
ساجن،
خوب ڏٺم ڀٽڪي،
الاڙي توسان دل اٽڪي!
تنهنجي خاطر تنهنجي در جي،
روز ڀريم مَٽڪي،
الاڙي توسان دل اٽڪي!
تنهنجي رقيبن تي او راڻا!
ڪيئن پيم ڪڙڪي،
الاڙي توسان دل اٽڪي!
تنهنجي خاطر موت قبولي،
ٽياس پيم لٽڪي،
الاڙي توسان دل اٽڪي!
خوب ڏٺم ڀٽڪي،
الاڙي توسان دل اٽڪي!
تنهنجي خاطر تنهنجي در جي،
روز ڀريم مَٽڪي،
الاڙي توسان دل اٽڪي!
تنهنجي رقيبن تي او راڻا!
ڪيئن پيم ڪڙڪي،
الاڙي توسان دل اٽڪي!
تنهنجي خاطر موت قبولي،
ٽياس پيم لٽڪي،
الاڙي توسان دل اٽڪي!
کولي بند ۾،
اڀرا سڀرا،
ڳالهائن ٿا.
مقتل گاهه ۾،
جسم جا ٽڪرا،
ڳالهائن ٿا.
فوجي راڄ ۾،
سنڌ جا خطرا،
ڳالهائن ٿا.
تقريرن ۾،
تنهنجا تبرا،
ڳالهائن ٿا.
ڪڍيل نَنهن تي،
رَتُ جا قطرا،
ڳالهائن ٿا.
اڀرا سڀرا،
ڳالهائن ٿا.
مقتل گاهه ۾،
جسم جا ٽڪرا،
ڳالهائن ٿا.
فوجي راڄ ۾،
سنڌ جا خطرا،
ڳالهائن ٿا.
تقريرن ۾،
تنهنجا تبرا،
ڳالهائن ٿا.
ڪڍيل نَنهن تي،
رَتُ جا قطرا،
ڳالهائن ٿا.
پاپي پنجاب جو،
ڪونه ڇڏيندءِ جندُ،
نيٺ ٻوڙيندءِ سنڌُ!
حيلو ڪر هوشيار ٿي،
ڪين جُهڪائج ڪنڌُ،
نيٺ ٻوڙيندءِ سنڌُ!
تباهه ڪاريءَ کان اڳي،
سوچ جو اڏجي بَندُ،
نيٺ ٻوڙيندءِ سنڌُ!
جنگ بقا جي وڙههُ پيو،
ٿورو باقي پنڌ،
نيٺ ٻوڙيندءِ سنڌُ!
ڪونه ڇڏيندءِ جندُ،
نيٺ ٻوڙيندءِ سنڌُ!
حيلو ڪر هوشيار ٿي،
ڪين جُهڪائج ڪنڌُ،
نيٺ ٻوڙيندءِ سنڌُ!
تباهه ڪاريءَ کان اڳي،
سوچ جو اڏجي بَندُ،
نيٺ ٻوڙيندءِ سنڌُ!
جنگ بقا جي وڙههُ پيو،
ٿورو باقي پنڌ،
نيٺ ٻوڙيندءِ سنڌُ!
ڪالهه وڏيري ڪُڙمياڻيءَ
جي،
ڪئي آ لڄالُٽ،
ويٺو چَپ نه چَٽِ!
ننگن وچ ۾ نپٽ نڀاڳا،
تون نه مُڇن کي وَٽ،
ويٺو چَپ نه چَٽِ!
شايد تنهنجي دل تي آهي،
خوب چڙهي وئي ڪٽ،
ويٺو چَپ نه چَٽِ!
ڪنهن چيو ٿي پيءُ ۽ ڀاءُ جي،
دُهل تي ڏاڙهي پَٽ،
ويٺو چَپ نه چَٽِ!
پاڻ وَڻائڻ لاءِ ڪيو ٿي،
ڏاڙهي مُڇن کي چَٽ،
ويٺو چَپ نه چَٽِ!
انا ڪارڻ احمق ايڏو،
ڀانءِ نه ٻين کي گهٽ،
ويٺو چَپ نه چَٽِ!
ڪِيڻ، گهوٻي ۽ پين پاني تي،
ليکڪ لِکُ جهٽ پَٽ،
ويٺو چَپ نه چَٽِ!
پرچڻ جي ڪر وگهري ويو آ،
”زخمي“ دل جو ڦٽ،
ويٺو چَپ نه چَٽِ!
ڪئي آ لڄالُٽ،
ويٺو چَپ نه چَٽِ!
ننگن وچ ۾ نپٽ نڀاڳا،
تون نه مُڇن کي وَٽ،
ويٺو چَپ نه چَٽِ!
شايد تنهنجي دل تي آهي،
خوب چڙهي وئي ڪٽ،
ويٺو چَپ نه چَٽِ!
ڪنهن چيو ٿي پيءُ ۽ ڀاءُ جي،
دُهل تي ڏاڙهي پَٽ،
ويٺو چَپ نه چَٽِ!
پاڻ وَڻائڻ لاءِ ڪيو ٿي،
ڏاڙهي مُڇن کي چَٽ،
ويٺو چَپ نه چَٽِ!
انا ڪارڻ احمق ايڏو،
ڀانءِ نه ٻين کي گهٽ،
ويٺو چَپ نه چَٽِ!
ڪِيڻ، گهوٻي ۽ پين پاني تي،
ليکڪ لِکُ جهٽ پَٽ،
ويٺو چَپ نه چَٽِ!
پرچڻ جي ڪر وگهري ويو آ،
”زخمي“ دل جو ڦٽ،
ويٺو چَپ نه چَٽِ!
تنهائي جو ٿو ٿئي،
شدت سان احساس،
تنهنجي وئي کان پوءِ!
تنهنجي خطڙن آ ڏنو،
خوشبوئن جو واس،
تنهنجي وئي کان پوءِ!
تو ريءَ آيو ڪينڪي،
هڪڙو پل ڀي راس،
تنهنجي وئي کان پوءِ!
روزانو ٿيندو وڃي،
ڏاڍو من اُداس،
تنهنجي وئي کان پوءِ!
تان دل جي پئي ٽُٽي،
ڇيهُون ٿيو وشواس،
تنهنجي وئي کان پوءِ!
شدت سان احساس،
تنهنجي وئي کان پوءِ!
تنهنجي خطڙن آ ڏنو،
خوشبوئن جو واس،
تنهنجي وئي کان پوءِ!
تو ريءَ آيو ڪينڪي،
هڪڙو پل ڀي راس،
تنهنجي وئي کان پوءِ!
روزانو ٿيندو وڃي،
ڏاڍو من اُداس،
تنهنجي وئي کان پوءِ!
تان دل جي پئي ٽُٽي،
ڇيهُون ٿيو وشواس،
تنهنجي وئي کان پوءِ!
سُوريءَ سچ چيوم،
پاڻُ وَڻايان ڪيئن ڙي!
روزانو نئين سج جو،
ڪونه سلام ڪيوم،
پاڻُ وَڻايان ڪيئن ڙي!
بدل بلاول جو بڻي،
گهاڻي کي چاهيوم،
پاڻُ وَڻايان ڪيئن ڙي!
پنهنجي رَتُ مان ڪِلڪَ کي،
ٻوڙي گيت رچيوم،
پاڻُ وَڻايان ڪيئن ڙي!
ڀالو، پائي ڀاڪرين،
ڪنهن کي ڪين هنيوم،
پاڻُ وَڻايان ڪيئن ڙي!
ماريءَ کي شل مار پئي،
ڳليءَ ڳليءَ ڳايوم،
پاڻُ وَڻايان ڪيئن ڙي!
پاڻُ وَڻايان ڪيئن ڙي!
روزانو نئين سج جو،
ڪونه سلام ڪيوم،
پاڻُ وَڻايان ڪيئن ڙي!
بدل بلاول جو بڻي،
گهاڻي کي چاهيوم،
پاڻُ وَڻايان ڪيئن ڙي!
پنهنجي رَتُ مان ڪِلڪَ کي،
ٻوڙي گيت رچيوم،
پاڻُ وَڻايان ڪيئن ڙي!
ڀالو، پائي ڀاڪرين،
ڪنهن کي ڪين هنيوم،
پاڻُ وَڻايان ڪيئن ڙي!
ماريءَ کي شل مار پئي،
ڳليءَ ڳليءَ ڳايوم،
پاڻُ وَڻايان ڪيئن ڙي!
پوتر ڌرتيءَ جو،
قرض آ مونکي لاهڻو.
ساڙولي ساڙي ويا،
وستي وستيءَ جو،
قرض آ مونکي لاهڻو.
قرضي آهيان ڪيترو،
کرڙي، ٽلٽيءَ جو،
قرض آ مونکي لاهڻو.
ساري آهن لاهڻا،
اڳ ۾ سرتيءَ جو،
قرض آ مونکي لاهڻو.
منهنجي وڏڙن جي ڪيون،
غلطي غلطيءَ جو،
قرض آ مونکي لاهڻو.
وڙهندي وڙهندي مارجان،
قوم پرستيءَ جو،
قرض آ مونکي لاهڻو.
ڏاڍ سَٺا سُون ڏاڍ جي،
هستي مستيءَ جو،
قرض آ مونکي لاهڻو.
دهشتگردن کان ٿيا،
زخمي زخميءَ جو،
قرض آ مونکي لاهڻو.
قرض آ مونکي لاهڻو.
ساڙولي ساڙي ويا،
وستي وستيءَ جو،
قرض آ مونکي لاهڻو.
قرضي آهيان ڪيترو،
کرڙي، ٽلٽيءَ جو،
قرض آ مونکي لاهڻو.
ساري آهن لاهڻا،
اڳ ۾ سرتيءَ جو،
قرض آ مونکي لاهڻو.
منهنجي وڏڙن جي ڪيون،
غلطي غلطيءَ جو،
قرض آ مونکي لاهڻو.
وڙهندي وڙهندي مارجان،
قوم پرستيءَ جو،
قرض آ مونکي لاهڻو.
ڏاڍ سَٺا سُون ڏاڍ جي،
هستي مستيءَ جو،
قرض آ مونکي لاهڻو.
دهشتگردن کان ٿيا،
زخمي زخميءَ جو،
قرض آ مونکي لاهڻو.
دل جي اونهي گهاوَ جي،
ڪنهن کي ڏيندس دانهن،
پوليو ٿي پيو پُٽ کي!
بابا! تنهنجي نانءَ تي،
حملو ٿيو ڪيڏانهن،
پوليو ٿي پيو پُٽ کي!
ڏات رچيندڙ منهنجي،
سُڪي پئي آ ٻانهن،
پوليو ٿي پيو پُٽ کي!
آشائون ارمان ربَّ!
سڀ مُڪم توڏانهن،
پوليو ٿي پيو پُٽ کي!
ڪنهن کي ڏيندس دانهن،
پوليو ٿي پيو پُٽ کي!
بابا! تنهنجي نانءَ تي،
حملو ٿيو ڪيڏانهن،
پوليو ٿي پيو پُٽ کي!
ڏات رچيندڙ منهنجي،
سُڪي پئي آ ٻانهن،
پوليو ٿي پيو پُٽ کي!
آشائون ارمان ربَّ!
سڀ مُڪم توڏانهن،
پوليو ٿي پيو پُٽ کي!
اڄ نه سڀاڻي چئي،
ڪُوڙن قَسمن جا،
پٿر نه هَڻُ جاني!
مامَ جي رومال ۾،
ويڙهي لفظن جا،
پٿر نه هَڻُ جاني!
مُئي پُڄاڻان تون،
قبرين ڪتبن جا،
پٿر نه هَڻُ جاني!
مجروح دلڙيءَ کي،
گهرن زخمن جا،
پٿر نه هَڻُ جاني!
ڪمپيوٽر جي دؤر ۾،
ريتن رسمن جا،
پٿر نه هَڻُ جاني!
ڪُوڙن قَسمن جا،
پٿر نه هَڻُ جاني!
مامَ جي رومال ۾،
ويڙهي لفظن جا،
پٿر نه هَڻُ جاني!
مُئي پُڄاڻان تون،
قبرين ڪتبن جا،
پٿر نه هَڻُ جاني!
مجروح دلڙيءَ کي،
گهرن زخمن جا،
پٿر نه هَڻُ جاني!
ڪمپيوٽر جي دؤر ۾،
ريتن رسمن جا،
پٿر نه هَڻُ جاني!
ڪوئي ڪنهن انسان جا،
ڪِيتا ٿو لوڙي پيو!
ڪوئي هڪ سؤ ٻارڙن،
راشد ۽ ذيشان جا،
ڪِيتا ٿو لوڙي پيو!
ڪوئي ڪُوڙي ساک ڏئي،
گيتا ۽ قرآن جا،
ڪِيتا ٿو لوڙي پيو!
ڪوئي پَوتر نارِ تي،
ڪارَنهِن جي بُهتان جا،
ڪِيتا ٿو لوڙي پيو!
ڪوئي مُوسيٰ رُوپ ۾،
اِبليسي ارڪان جا،
ڪِيتا ٿو لوڙي پيو!
ڪِيتا ٿو لوڙي پيو!
ڪوئي هڪ سؤ ٻارڙن،
راشد ۽ ذيشان جا،
ڪِيتا ٿو لوڙي پيو!
ڪوئي ڪُوڙي ساک ڏئي،
گيتا ۽ قرآن جا،
ڪِيتا ٿو لوڙي پيو!
ڪوئي پَوتر نارِ تي،
ڪارَنهِن جي بُهتان جا،
ڪِيتا ٿو لوڙي پيو!
ڪوئي مُوسيٰ رُوپ ۾،
اِبليسي ارڪان جا،
ڪِيتا ٿو لوڙي پيو!
پيارا ايڏو ضِدُ هي
مونسان،
نيٺ ڪيئه ڇاڪاڻ،
الاڙي هَلُ ته لَبِ مهراڻ!
ڏينهن جُمعي جو آهه سدورو،
رات چوڏهينءَ چانڊاڻ،
الاڙي هَلُ ته لَبِ مهراڻ!
سنڌوءَ ڀر تي ميلي جهڙو،
هوندو مَتل مانڊاڻ،
الاڙي هَلُ ته لَبِ مهراڻ!
سيرُ، بئراج کان ٻيلي تاءِ،
ٻيڙيءَ ۾ ڪيئون پاڻ،
الاڙي هَلُ ته لَبِ مهراڻ!
تنهنجي هٿ سان ڀرت ڀريل ٿو،
پائي هَلان پَهراڻ،
الاڙي هَلُ ته لَبِ مهراڻ!
ياد پَروڪيءَ آندي آهي،
اکڙين ۾ آلاڻ،
الاڙي هَلُ ته لَبِ مهراڻ!
ڏينهون ڏينهن وڃي پئي ٿيندي،
چاهت جُوان جماڻ،
الاڙي هَلُ ته لَبِ مهراڻ!
ڪونه لڳو ٿي شايد پيارا،
”زخميءَ“ جو ڪو ٻاڻ،
الاڙي هَلُ ته لَبِ مهراڻ!
نيٺ ڪيئه ڇاڪاڻ،
الاڙي هَلُ ته لَبِ مهراڻ!
ڏينهن جُمعي جو آهه سدورو،
رات چوڏهينءَ چانڊاڻ،
الاڙي هَلُ ته لَبِ مهراڻ!
سنڌوءَ ڀر تي ميلي جهڙو،
هوندو مَتل مانڊاڻ،
الاڙي هَلُ ته لَبِ مهراڻ!
سيرُ، بئراج کان ٻيلي تاءِ،
ٻيڙيءَ ۾ ڪيئون پاڻ،
الاڙي هَلُ ته لَبِ مهراڻ!
تنهنجي هٿ سان ڀرت ڀريل ٿو،
پائي هَلان پَهراڻ،
الاڙي هَلُ ته لَبِ مهراڻ!
ياد پَروڪيءَ آندي آهي،
اکڙين ۾ آلاڻ،
الاڙي هَلُ ته لَبِ مهراڻ!
ڏينهون ڏينهن وڃي پئي ٿيندي،
چاهت جُوان جماڻ،
الاڙي هَلُ ته لَبِ مهراڻ!
ڪونه لڳو ٿي شايد پيارا،
”زخميءَ“ جو ڪو ٻاڻ،
الاڙي هَلُ ته لَبِ مهراڻ!
هاڻي توسان ناهي ٿيڻو،
پاپي ڪو پرچاءُ،
الاڙي تون ڪيئن مُنهنجو ڀاءُ!
ناهي ڌرتي آيل جي پر،
ڄايل جي آ ماءُ،
الاڙي تون ڪيئن مُنهنجو ڀاءُ!
تنهنجي دهشتگرديءَ جو آ،
ڏيهه اندر ڏهڪاءُ،
الاڙي تون ڪيئن مُنهنجو ڀاءُ!
آڙ وَٺي اسلام جي ڌاريا!
ڪيئن ڪرين ٿو داءُ،
الاڙي تون ڪيئن مُنهنجو ڀاءُ!
انگ اُگهاڙن ٿر واسين تي،
ڪونه آيئي ڪهڪاءُ،
الاڙي تون ڪيئن مُنهنجو ڀاءُ!
هُونئن ته سيرُ سڏائين ٿو پر،
پُورو ناهين پاءُ،
الاڙي تون ڪيئن مُنهنجو ڀاءُ!
ارغونن تُرخانن جهڙو،
تنهنجو آ ورتاءُ،
الاڙي تون ڪيئن مُنهنجو ڀاءُ!
”زخميءَ“ ۾ آ ساهُه اڃا ڀي،
ڀل جان سامهون آءُ،
الاڙي تون ڪيئن مُنهنجو ڀاءُ!
پاپي ڪو پرچاءُ،
الاڙي تون ڪيئن مُنهنجو ڀاءُ!
ناهي ڌرتي آيل جي پر،
ڄايل جي آ ماءُ،
الاڙي تون ڪيئن مُنهنجو ڀاءُ!
تنهنجي دهشتگرديءَ جو آ،
ڏيهه اندر ڏهڪاءُ،
الاڙي تون ڪيئن مُنهنجو ڀاءُ!
آڙ وَٺي اسلام جي ڌاريا!
ڪيئن ڪرين ٿو داءُ،
الاڙي تون ڪيئن مُنهنجو ڀاءُ!
انگ اُگهاڙن ٿر واسين تي،
ڪونه آيئي ڪهڪاءُ،
الاڙي تون ڪيئن مُنهنجو ڀاءُ!
هُونئن ته سيرُ سڏائين ٿو پر،
پُورو ناهين پاءُ،
الاڙي تون ڪيئن مُنهنجو ڀاءُ!
ارغونن تُرخانن جهڙو،
تنهنجو آ ورتاءُ،
الاڙي تون ڪيئن مُنهنجو ڀاءُ!
”زخميءَ“ ۾ آ ساهُه اڃا ڀي،
ڀل جان سامهون آءُ،
الاڙي تون ڪيئن مُنهنجو ڀاءُ!
شام سحر مان آلاپيان
ٿو،
سُڏڪن جو سرگم،
چوين ٿو: ڇوٿو لُڇين هردم!
سنڌي قوم ڪري ٿي ساري،
ٽانڊن تي ماتم،
چوين ٿو: ڇوٿو لُڇين هردم!
گهر گهر چولين چيهاڙين جا،
لال اُڀا پرچم،
چوين ٿو: ڇوٿو لُڇين هردم!
رشوت ريءَ نه ٿئي ٿو هتڙي،
ڪنهن جو ڪوئي ڪم،
چوين ٿو: ڇوٿو لُڇين هردم!
مُنشي، ادل، گل، بزمي، تڙپيا،
سرڪش ۽ تبسم،
چوين ٿو: ڇوٿو لُڇين هردم!
روز لڄالٽ، اغوائن تي،
رت روئي آدم،
چوين ٿو: ڇوٿو لُڇين هردم!
”زخمي“ دل جو وگهري ويو آ،
گَهِرو يار زخم،
چوين ٿو: ڇوٿو لُڇين هردم!
سُڏڪن جو سرگم،
چوين ٿو: ڇوٿو لُڇين هردم!
سنڌي قوم ڪري ٿي ساري،
ٽانڊن تي ماتم،
چوين ٿو: ڇوٿو لُڇين هردم!
گهر گهر چولين چيهاڙين جا،
لال اُڀا پرچم،
چوين ٿو: ڇوٿو لُڇين هردم!
رشوت ريءَ نه ٿئي ٿو هتڙي،
ڪنهن جو ڪوئي ڪم،
چوين ٿو: ڇوٿو لُڇين هردم!
مُنشي، ادل، گل، بزمي، تڙپيا،
سرڪش ۽ تبسم،
چوين ٿو: ڇوٿو لُڇين هردم!
روز لڄالٽ، اغوائن تي،
رت روئي آدم،
چوين ٿو: ڇوٿو لُڇين هردم!
”زخمي“ دل جو وگهري ويو آ،
گَهِرو يار زخم،
چوين ٿو: ڇوٿو لُڇين هردم!
تنهنجي دل تان لهي
وياسين.
دردن سان ٺهي وياسين.
اڳ ڪَکُ به نه سَهبو هو،
اڄ ڇا ڇا سهي وياسين.
هِت روح نه ٿو ريجهي،
تو وٽ جو رهي وياسين.
مُرڪن کي ورهائيندي،
لُڙڪن ۾ وهي وياسين.
تو نظر جو ڦيرائي،
’زخمي‘ ٿي ڊهي وياسين.
دردن سان ٺهي وياسين.
اڳ ڪَکُ به نه سَهبو هو،
اڄ ڇا ڇا سهي وياسين.
هِت روح نه ٿو ريجهي،
تو وٽ جو رهي وياسين.
مُرڪن کي ورهائيندي،
لُڙڪن ۾ وهي وياسين.
تو نظر جو ڦيرائي،
’زخمي‘ ٿي ڊهي وياسين.
ڪا سار ته لهبي آ.
رُڳو هام نه هڻبي آ.
ايڏو ضد به چڱو ناهي،
ڪنهن ٻئي جي به ٻُڌبي آ.
سا ڳالهه ڪجي ڇا لئه؟
جا پاڙي نه سگهبي آ.
فُرصت جي گهڻي ناهي،
هڪ رات ته رهبي آ.
هُن خط آ لکيو ’زخمي‘،
ڪا چوٽ به سهبي آ.
رُڳو هام نه هڻبي آ.
ايڏو ضد به چڱو ناهي،
ڪنهن ٻئي جي به ٻُڌبي آ.
سا ڳالهه ڪجي ڇا لئه؟
جا پاڙي نه سگهبي آ.
فُرصت جي گهڻي ناهي،
هڪ رات ته رهبي آ.
هُن خط آ لکيو ’زخمي‘،
ڪا چوٽ به سهبي آ.
چُپ چاپ لڏي ويو آن.
غيرن جي تڏي ويو آن.
گڏ کيڏياسين جاٿي،
سا جُوءِ ڇڏي ويو آن.
مَئي پيار جي پيئاري،
ڪيڏو ته اَڏي ويو آن.
ماريــنــدي اڪيلائـــي،
غم ۾ جو گڏي ويو آن.
’زخميءَ‘ کي ڏئي صدما،
وجهي وَهم وڏي ويو آن.
غيرن جي تڏي ويو آن.
گڏ کيڏياسين جاٿي،
سا جُوءِ ڇڏي ويو آن.
مَئي پيار جي پيئاري،
ڪيڏو ته اَڏي ويو آن.
ماريــنــدي اڪيلائـــي،
غم ۾ جو گڏي ويو آن.
’زخميءَ‘ کي ڏئي صدما،
وجهي وَهم وڏي ويو آن.
تو ته دڙڪو به مُرڪي
ڏنو هو، مُون ته راتين جون راتيون رنو هو.
تو ته چرچو ڪيو پنهنجي پَرِ ۾، مُنهنجو ڳوڙهن سان دامن ڀنو هو.
ڏوهه منهنجو مٺا ڪونه هو ٻيو، ويندي تنهنجي هٿن کي چُميو هو،
سڄي محفل جي سامهون ڏئي جهڻڪون، هَٿُ هَٿَ مان تو زوري ڇنو هو.
جڏهن مون کان ڪيا تو ڪنارا، تنهنجا فوٽو ۽ خط ٿيا سهارا،
مونکي پوءِ ڀي شڪايت نه آهي، ڇوته تنهنجي ڏني ٿيو ٻَنو هو.
ماڻهو جيئرن سان جاڙُون ته ڪن ٿا، مُئي کانپوءِ ڇو هُو روئن رڙن ٿا،
مُئي کي ماڻهو مکڻ ڪيئن چون ٿا، جيئري ’زخمي‘ ته ڪوجهو ڪِنو هو.
تو ته چرچو ڪيو پنهنجي پَرِ ۾، مُنهنجو ڳوڙهن سان دامن ڀنو هو.
ڏوهه منهنجو مٺا ڪونه هو ٻيو، ويندي تنهنجي هٿن کي چُميو هو،
سڄي محفل جي سامهون ڏئي جهڻڪون، هَٿُ هَٿَ مان تو زوري ڇنو هو.
جڏهن مون کان ڪيا تو ڪنارا، تنهنجا فوٽو ۽ خط ٿيا سهارا،
مونکي پوءِ ڀي شڪايت نه آهي، ڇوته تنهنجي ڏني ٿيو ٻَنو هو.
ماڻهو جيئرن سان جاڙُون ته ڪن ٿا، مُئي کانپوءِ ڇو هُو روئن رڙن ٿا،
مُئي کي ماڻهو مکڻ ڪيئن چون ٿا، جيئري ’زخمي‘ ته ڪوجهو ڪِنو هو.
دل مان ٿڌڙو ساههُ کڄي
ويو.
جيئڻ تان ارواحُ کڄي ويو.
مسجد مان معصومُ ٿيو اغوا،
پاڻ ئي ڄڻ اللهُ کڄي ويو.
دانگيءَ تي رَتُ ڪونه وري ٿو،
رشتن تان ويساههُ کڄي ويو.
رئيس ته زوري واههُ کڻايو،
هوڏي آ درياءُ کڄي ويو.
وڏن ماڻهن جي کوٽ نه هُئي پر،
غريب غلام الله کڄي ويو.
مڇي نه ڏيڻ تان ڏينهن ڏٺي جو،
ٻانڌي تان ملاح کڄي ويو.
ٻئي کي بچائيندي ٿي ’زخمي‘،
*ڪيزيوئلٽي همراهه کڄي ويو.
*ڪيزيوئلٽي: شعبه حادثات
جيئڻ تان ارواحُ کڄي ويو.
مسجد مان معصومُ ٿيو اغوا،
پاڻ ئي ڄڻ اللهُ کڄي ويو.
دانگيءَ تي رَتُ ڪونه وري ٿو،
رشتن تان ويساههُ کڄي ويو.
رئيس ته زوري واههُ کڻايو،
هوڏي آ درياءُ کڄي ويو.
وڏن ماڻهن جي کوٽ نه هُئي پر،
غريب غلام الله کڄي ويو.
مڇي نه ڏيڻ تان ڏينهن ڏٺي جو،
ٻانڌي تان ملاح کڄي ويو.
ٻئي کي بچائيندي ٿي ’زخمي‘،
*ڪيزيوئلٽي همراهه کڄي ويو.
*ڪيزيوئلٽي: شعبه حادثات
فلسفو تنهنجي خوديءَ جو
جا بجا جاري سچل.
’جوئي آهيان سوئي آهيان‘ خلق ويچاري سچل.
’ڪم ڪجي اهڙو ڪجي جو خود خدا وانگي ٿجي‘،
فڪر اهڙي سان ڪري شل سنڌ سرداري سچل.
ديس جي سرسبز سائين! ڀونءِ ٿي پئي ڀيلجي،
جي نه ويندا جُوءِ مان هي تاب تاتاري سچل.
موههَ جي مهڻي وڃن ٿيون اڄ به ماريون مارويون،
روز مومل جي ٿئي ٿي ڪاڪ پئي ڪاري سچل.
منهنجي باغن کي لتاڙن هاءِ هيڏا لانگ بُوٽ،
ڪئن رهندي رُت بسنتي، گُل ۽ گلزاري سچل.
در درازن جا سدائين ٻهڪندا کلندا رهن،
ٿي کپي تنوير جهڙي دل ۽ دلداري سچل.
روح ’زخمي‘ جيڪڏهن آهي ته ڪهڙي نئين صدي!
ايڪويهين ٿي اچي شل آجپي واري سچل.
’جوئي آهيان سوئي آهيان‘ خلق ويچاري سچل.
’ڪم ڪجي اهڙو ڪجي جو خود خدا وانگي ٿجي‘،
فڪر اهڙي سان ڪري شل سنڌ سرداري سچل.
ديس جي سرسبز سائين! ڀونءِ ٿي پئي ڀيلجي،
جي نه ويندا جُوءِ مان هي تاب تاتاري سچل.
موههَ جي مهڻي وڃن ٿيون اڄ به ماريون مارويون،
روز مومل جي ٿئي ٿي ڪاڪ پئي ڪاري سچل.
منهنجي باغن کي لتاڙن هاءِ هيڏا لانگ بُوٽ،
ڪئن رهندي رُت بسنتي، گُل ۽ گلزاري سچل.
در درازن جا سدائين ٻهڪندا کلندا رهن،
ٿي کپي تنوير جهڙي دل ۽ دلداري سچل.
روح ’زخمي‘ جيڪڏهن آهي ته ڪهڙي نئين صدي!
ايڪويهين ٿي اچي شل آجپي واري سچل.
محبوب جو پاڙو هو.
ڄڻ عيد ڏهاڙو هو.
آوازُ ٻُڌي در تي،
اُٿيو پيرين اُگهاڙو هو.
هُن کي هو وسارڻ يا،
پيرن تي ڪُهاڙو هو.
کِل ڀوڳ ۽ ساروڻيون،
تاڙي تي تاڙو هو.
’زخميءَ‘ جــــي گهر ۾ ڇو؟
اڄ روڄ ۽ راڙو هو.
ڄڻ عيد ڏهاڙو هو.
آوازُ ٻُڌي در تي،
اُٿيو پيرين اُگهاڙو هو.
هُن کي هو وسارڻ يا،
پيرن تي ڪُهاڙو هو.
کِل ڀوڳ ۽ ساروڻيون،
تاڙي تي تاڙو هو.
’زخميءَ‘ جــــي گهر ۾ ڇو؟
اڄ روڄ ۽ راڙو هو.
No comments:
Post a Comment
براءِ مھرباني اھڙو ڪوبہ فضول لنڪ ڪمينٽ باڪس ۾ شيئر نہ ڪندا